A listener's thoughts

  Το κείμενο αυτό το είχα πρωτοδιαβάσει πριν από περίπου 6 χρόνια και είναι ένα από τα αγαπημένα μου που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Δεν κατάφερα να βρω ποιος είναι ο συγγραφέας όμως το βρήκα   εδώ Ο παππούς μου ήταν Φυσικός. Ήταν και 96 χρονών. Όταν τον ρώτησαν πόσων χρονών είναι απαντούσε "χοντρικά... λίγο πριν πεθάνω". Το καλύτερο είναι ότι χαμογελούσε όταν το 'λεγε. Γνήσια, όχι μ' αυτό το χαμόγελο-μορφασμό-κάλυμμα τρόμου. Ο παππούς μου, χώρισε από τη γιαγιά μου όταν ήταν 75 χρονών. Όχι γιατί βρήκε γκόμενα αυτός. Όχι γιατί βγήκε γκόμενο η γιαγιά. Χώρισε γιατί δεν ήθελε να πηγαίνει εκδρομές σε μοναστήρια μαζί της. Σιχαινόταν επίσης τις φίλες της, που αφού γλεντοκόπησαν με συζύγους και εραστές στις Μυκόνους και τα Καζίνα της Ευρώπης, αποφάσισαν να κάνουν πλέον Πάσχα στον Πανάγιο τάφο μόνο και μόνο γιατί φοβήθηκαν ότι έχουν πάρει την άγουσα για τον δικό τους τάφο. "Αυτές παιδί μου είναι συνηθισμένες να τα ρυθμίζουν όλα ζητώντας ρουσφέτια από τους βουλευτάδες τους&

Υπάρχουν παιδιά που αύριο ΔΕΝ θα δώσουν Πανελλαδικές!   Βρισκόμαστε μια ανάσα από τις πανελλαδικές εξετάσεις και όλη η σχολική κοινότητα μιλάει γι’ αυτό. Όμως τα περισσότερα παιδιά που γνώρισα εγώ φέτος, δεν θα δώσουν Πανελλαδικές εξετάσεις. Στην ελληνική συνείδηση οι γραπτές εξετάσεις για την εισαγωγή στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι υπόθεση ζωής και πηγή μεγάλου άγχους. «Αν επιτύχω στις πανελλαδικές οι δικοί μου θα είναι υπερήφανοι για εμένα» ή « Αν το παιδί μου επιτύχει στις εξετάσεις θα αποδείξω την αξία μου ως γονιός»   (μη βιαστείτε να μου πείτε όχι!!!) Αύριο μεγάλη μερίδα εφήβων θα ψάξει δουλειά, όπου μπορεί! Ως «ανειδίκευτος εργάτης»! Που θα γίνουν ντελιβεράδες, σερβιτόροι, αποθηκάριοι, καθαριστές όχι προσωρινά, μέχρι να τελειώσουν τη σχολή, αλλά μπορεί αυτός να είναι ο τρόπος που θα βιοποριστούν για όλη τους τη ζωή. Θα γίνουν αυτοί που συχνά απαξιώνονται επειδή στα 17-18 τους χρόνια ΔΕΝ έδωσαν εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Τα παιδιά που γνώρ