A listener's thoughts

  Γιατί κάθε ιστορία έχει δύο πλευρές!… Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι’ αυτό. Προσπαθούσα να το διατηρώ τακτικό και καθαρό. Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που κλασικά παράτησαν δυο εκδρομείς, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα μια μικρή κοπέλα να έρχεται, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή, γιατί φορούσε αστεία κατακκόκινα ρούχα και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν. Φυσικά τη σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Τη ρώτησα ποια ήταν, από πού ερχόταν κ.τ.λ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά που έμενε λίγο πιο κάτω και της πήγαινε φαγητό. Βασικά, μπορεί να ήταν και έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε πολύ ύποπτη μ’ αυτά τα ρούχα.   Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη περίεργα. Την άφησα να συνεχίσει, αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της.

Με αφορμή την ευκολία που ένα κείμενο, έγινε αντιγραφή και επικόλληση σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια ταχύτητα, αναρωτιέμαι... Μπορούμε να αρχίσουμε να μιλάμε με αντίστοιχη άνεση και ευκολία για την ψυχική υγεία; Μπορούμε να παροτρύνουμε όλους τους ανθρώπους να ασχοληθούν με την ψυχική τους υγεία, με την ίδια ευκολία που μοιράστηκαν το κείμενο ενός αγνώστου; Μπορούμε εμείς οι ίδιοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να συγχωρήσουμε τα λάθη μας; Πλήθος κόσμου κάθονται μόνοι τους, στα σκοτάδια τους, και υποφέρουν κι όσο υποφέρουν τόσο αρρωσταίνουν! Κι αν δεν υποφέρουν, κάνουν δυστυχισμένους τους γύρω τους! -Και τι σχέση έχει το ένα θέμα με το άλλο μπορεί να σκεφτείτε... και μπορεί να έχετε δίκιο...  όμως... αν με την ίδια ευκολία που αναπαράγουμε κάτι ανούσιο, μπορούσαμε να αναπαράξουμε και κάτι τόσο ουσιώδες; Καθημερινά συναντώ άτομα που θέλουν να μιλήσουν αλλά... "να μην το μάθει κανείς", "να μη με δει κανείς"!!!! Γονείς που

Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη σε θέματα που αφορούν την ανάγκη για παροχές και πρόσβαση όλων των ανθρώπων σε υποστήριξη και φροντίδα όσον αναφορά την ψυχική υγεία. Με αφορμή λοιπόν την ευαισθητοποίηση της σχολικής κοινότητας για την ψυχική υγεία, είναι χρήσιμο να σταθούμε λίγο σε κάποιες αλήθειες που ηθελημένα ή μη, τις ξεχνάμε. Πρωταρχικό ρόλο για την διατήρηση της ψυχικής μας υγείας, παίζει η αναγνώριση, η κατανόηση και η αποδοχή των συναισθημάτων μας, όποια κι αν είναι αυτά. Συχνά προσπαθούμε να πείσουμε τα παιδιά μας (και όχι μόνο), να μη θυμώνουν, να μη φωνάζουν, να μην ενοχλούν, να μη ζηλεύουν, να μην τσακώνονται, να μη φοβούνται, να μην αγχώνονται, να μη…… Πολλά δεν είναι αυτά τα «μη»; Τα συναισθήματα έχουν ρόλο ύπαρξης, όπως οι χτύποι της καρδιάς μας. Κάθε ένα φανερώνει μια κατάσταση, μια λειτουργία. Για να «ρυθμίσουμε» λοιπόν αυτήν την κατάσταση είναι χρήσιμο να αφεθούμε και να

Απόσπασμα από το βιβλίο « Ο παλιάτσος και η Άνιμα » της ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ – εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ …Υπάρχει μια κοφτή και καθαρή σαν όμορφος κρύσταλλος κουβέντα του Αριστοτέλη που συμβουλεύει: «Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου». Και από την άλλη συμπληρωματικά η καλοσυνάτη κουβέντα του Γέροντα Παΐσιου να λέει: « Να ζητάτε από τον Θεό αφού εσείς έχετε εξαντλήσει το ανθρωπίνως δυνατό για την υπόθεσή σας. Με λεβεντιά να πηγαίνετε στον Θεό, όχι σαν κλαψιάρηδες ζήτουλες ». Η θεωρία πως η ζωή είναι μια ατέλειωτη, βασανιστική και ανερμηνευτική περιπέτεια δεν είναι πάντα μια τίμια θεωρία. Έχω προσέξει πως γύρω μου οι πιο γκρινιάρηδες είναι συνήθως εκείνοι που έχουν τα περισσότερα αγαθά, τις μεγαλύτερες ευκολίες. Επίσης είναι οι πιο τεμπέληδες. «Τεμπελιάζω», κατά τη γνώμη μου, σημαίνει κυρίως «αρνούμαι να δω και να αναλάβω την ευθύνη μου». Τον πραγματικό ρόλο μου στο «δράμα» που «κάθε τόσο με καταδιώκει». Τα παντρεμένα ζευγάρια, μέσα στα άλλα βολικά ψευδοτεχνάσματα που

''– Δε μου αρέσει όταν με χαστουκίζει η μητέρα μου. – Τι αισθάνεσαι όταν σε χτυπά η μητέρα σου; – Πονάω, κοκκινίζει το μάγουλό μου και θυμώνω. – Και τι σκέφτεσαι; – Σκέφτομαι ότι δε με αγαπά και πολύ. φωτογραφία: Michael_fight_the_power Η μητέρα του Συλβέν, οκτώ ετών, τον έφερε σε ‘μένα διότι «δεν είναι φρόνιμος»! Δεν την ακούει, κάνει βλακείες. – Ξέρεις γιατί σε χτυπάει η μαμά; – Επειδή έχω κάνει κάποια βλακεία. – Και αυτό σε κάνει να μη θέλεις να κάνεις βλακείες πια; – Δεν κάνω βλακείες επίτηδες. – Τι μπορείς να κάνεις για να μη σε χτυπάει; – Πρέπει να σταματήσω να κάνω βλακείες, να προσέχω περισσότερο. – Μπορείς να το κάνεις αυτό; – Μα όχι, αφού δεν το κάνω επίτηδες. Είναι σαφές! Τα χαστούκια δεν έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν τον Συλβέν να αλλάξει τη συμπεριφορά του. Όμως, έχουν τη δύναμη να τον κάνουν να αισθάνεται στερημένος κι ένοχος. Όσο τα χτυπήματα δεν είναι πραγματικά βίαια- και αλίμονο, συχνά ακόμη κι όταν είναι- τα παιδιά δικαιολογούν τους γον

Ήξερες ότι...  Μπορείς να είσαι ένας ευγενικός άνθρωπος με καλή καρδιά και ωστόσο να λες "όχι"! Το να λες "όχι" και να βάζεις όρια μπορεί να είναι δύσκολο γιατί: Φοβάσαι την απόρριψη. Πιστεύεις ότι το να αγαπάς κάποιον σημαίνει να λες πάντα "ναι". Νομίζεις ότι χρειάζεσαι κάποια δικαιολογία για να πεις "όχι". Παρόλα αυτά, υπάρχουν έξυπνοι τρόποι να πεις... ΟΧΙ Βάλε προτεραιότητες Θα κοιτάξω το πρόγραμμά μου και θα σου απαντήσω σε λίγο. Ίσως! Δώσε μου λίγο χρόνο να το σκεφτώ, Να είσαι ειλικρινής Θα ήθελα αλλά δεν μπορώ. Όχι. Δεν θέλω. Ακούγεται ωραίο όμως δεν μπορώ. Έχω προγραμματίσει κάτι άλλο. Δείξε καλοσύνη Μου αρέσει η προσφορά σου αλλά πρέπει να αρνηθώ Με τιμά η σκέψη σου, παρόλα αυτά δεν γίνεται. Καταλαβαίνω ότι με χρειάζεσαι, όμως αυτή τη φορά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάς, αντ' αυτού μπορώ... Και να θυμάσαι ότι... Αν δε σεβαστείς τον εαυτό σου, δεν μπορείς να κάνεις τους άλλους να σε