A listener's thoughts

Είμαι με την δεκαπεντάχρονη Σ στο γραφείο μου, μαθήτρια της  Α' Λυκείου. Είναι η πρώτη μας συνάντηση. Μου δείχνει τα σημάδια από χαρακιές στον αριστερό της πήχη. Τιμωρεί με τον τρόπο αυτό τον εαυτό της από τη Β' Γυμνασίου! Το έχει κάνει ήδη τέσσερις φορές. Αναφέρει πως την περίοδο της καραντίνας και του "εγκλεισμού" στο σπίτι, ήταν πιο ήρεμη γιατί δεν χρειαζόταν να συναναστρέφεται τους συμμαθητές της καθημερινά και να εισπράττει την αποδοκιμασία τους για την εμφάνισή της ή για την "αλλόκοτη" συμπεριφορά της. Προσπαθώ να κατανοήσω ποια είναι η σχέση της με τους γονείς της και με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της. Με ποιους (και αν) έχει δημιουργήσει ασφαλείς δεσμούς, ποια είναι τα άτομα εμπιστοσύνης της και -σε τελική ανάλυση- σε ποιον θα μιλήσει αν χρειαστεί ποτέ βοήθεια. Η απάντησή της πολύ απλή και ουσιαστική... -"Δεν μιλάω ποτέ γι' αυτά τα θέματα στην μητέρα μου". -"Θες να μου μιλήσεις λίγο περισσότερο πάνω σε αυτό το θέμα";...

Ο Alvin Price έχει πει πως:  "Οι γονείς πρέπει να γεμίσουν τόσο πολύ το απόθεμα της αυτοπεποίθησης του παιδιού τους, ώστε ο υπόλοιπος κόσμος να μην καταφέρει ποτέ να το αδειάσει". Πώς όμως γεμίζει ένας άνθρωπος αυτοπεποίθηση; Βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την ιστορία και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας (πολλοί ενδεχομένως θα την έχετε συναντήσει κάπου). Σήμερα όμως διαβάστε την μαζί με τα παιδιά σας. Πολύ συχνά τα παιδιά μας, ανησυχούν και φοβούνται για το πώς τους κρίνει ο υπόλοιπος κόσμος (μήπως κι εμείς άλλωστε δεν κάνουμε τέτοιες σκέψεις;). Διαβάστε τους την ιστορία λοιπόν και βοηθήστε τα να δουν μέσα από τα δικά σας μάτια -αρχικά- τον θαυμασμό σας για όσα υπέροχα έχουν κατακτήσει και στη συνέχεια εκπαιδεύστε τα να διακρίνουν τα θετικά αλλά και τα αρνητικά του χαρακτήρα τους. Δεν είναι αυτονόητη η γνώση του εαυτού μας, χρειάζεται τακτική φροντίδα και εκπαίδευση. ... Κάποτε ένας νέος πήγε σε έναν σοφό άντρα και του είπε: “Έχω έρθει σε σένα για να με συμβουλεύσεις, καθώς αισθάνομαι...

Πόσες φορές πιάσατε τον  εαυτό σας να σκέφτεται «Δεν έχω ανάγκη εγώ τώρα, το παιδί πρώτα, αργότερα εγώ». Πόσες φορές βάλατε σε δεύτερη μοίρα τις δικές σας ανάγκες προκειμένου να μπουν σε προτεραιότητα οι ανάγκες των παιδιών σας; Ενδεχομένως να σκέφτεστε πως αυτό είναι το σωστό, όμως ένας γονιός που δεν φροντίζει επαρκώς τη φυσική και ψυχική του υγεία, πώς μπορεί να φροντίζει την φυσική και ψυχική υγεία του παιδιού του; Η απαρχή της αυτοφροντίδας μας έγινε όταν γεννηθήκαμε. Όταν με την πρώτη άναρθρη κραυγή, με το πρώτο κλάμα, καλέσαμε τους φροντιστές μας (για τους περισσότερους από εμάς αυτοί είναι οι γονείς μας) να καλύψουν τις ανάγκες μας για τροφή, για αγκαλιά, για ζέστη, για καθαριότητα κ.α. Ιδανικά οι φροντιστές μας, μέχρι να ενηλικιωθούμε, σιγά σιγά αποτραβήχτηκαν από την αποκλειστική μας φροντίδα με σκοπό να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ικανοί να φροντίσουμε τους εαυτούς μας. Η αυτοφροντίδα λοιπόν, δεν είναι εγωισμός, είναι ανάγκη επιβίωσης. ...