Γιατί σταμάτησα να μιλάω στους γονείς μου

Είμαι με την δεκαπεντάχρονη Σ στο γραφείο μου, μαθήτρια της  Α' Λυκείου.

Είναι η πρώτη μας συνάντηση.

Μου δείχνει τα σημάδια από χαρακιές στον αριστερό της πήχη.

Τιμωρεί με τον τρόπο αυτό τον εαυτό της από τη Β' Γυμνασίου! Το έχει κάνει ήδη τέσσερις φορές. Αναφέρει πως την περίοδο της καραντίνας και του "εγκλεισμού" στο σπίτι, ήταν πιο ήρεμη γιατί δεν χρειαζόταν να συναναστρέφεται τους συμμαθητές της καθημερινά και να εισπράττει την αποδοκιμασία τους για την εμφάνισή της ή για την "αλλόκοτη" συμπεριφορά της.

Προσπαθώ να κατανοήσω ποια είναι η σχέση της με τους γονείς της και με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της. Με ποιους (και αν) έχει δημιουργήσει ασφαλείς δεσμούς, ποια είναι τα άτομα εμπιστοσύνης της και -σε τελική ανάλυση- σε ποιον θα μιλήσει αν χρειαστεί ποτέ βοήθεια.

Η απάντησή της πολύ απλή και ουσιαστική...

-"Δεν μιλάω ποτέ γι' αυτά τα θέματα στην μητέρα μου".

-"Θες να μου μιλήσεις λίγο περισσότερο πάνω σε αυτό το θέμα";

-"Θυμάμαι, όταν πήγα στο Γυμνάσιο άρχισα να δυσκολεύομαι πολύ με τα μαθήματα. Μια μέρα φώναξα την μητέρα μου να έρθει να με βοηθήσει με ένα μάθημα που δεν καταλάβαινα. Μου απάντησε πως θα έρθει σε λίγο. Δεν ήρθε. Την ξαναφώναξα μετά από λίγο και πάλι δεν ήρθε. Ασχολούταν με το κινητό της και δεν μου έδινε καμία σημασία. Σταμάτησα κι εγώ να την φωνάζω. Δεν υπήρχε κανένας λόγος. Δεν θα με βοηθούσε!"

Η ματαίωση που ένοιωσε η Σ από την μητέρα της εκείνη τη στιγμή ήταν καθοριστική.

Δεν είναι αυτά τα 10-15 λεπτά που δεν ανταποκρίθηκε ο φροντιστής στο κάλεσμα του κοριτσιού. Είναι μια σειρά γεγονότων που οδήγησαν την Σ στο να πάψει να προσδοκά πλέον την φροντίδα της μητέρας της. Όταν τη ρώτησα για τον πατέρα της, απλά γέλασε! "Ποτέ δεν περίμενα κάτι τέτοιο από τον πατέρα μου!"

Δεν είναι ότι η μητέρα σταμάτησε ξαφνικά να νοιάζεται για το παιδί της. Ούτε ότι ο πατέρας είναι ολότελα απών. Είναι που και οι ίδιοι έχουν σταματήσει να φροντίζουν τους εαυτούς τους. Μέσα στη φούρια της καθημερινότητας, έχουμε σταματήσει να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες μας και τις ανάγκες των δικών μας ανθρώπων. Σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό. Σίγουρα η Σ έχει μπροστά της πολύ δρόμο μέχρι να κατανοήσει πόσο υπέροχα μοναδική είναι και πως και οι φροντιστές της έχουν δικαίωμα στο λάθος και στη συγχώρεση.

Όμως αυτή η "καθημερινότητα" μας κάνει να κλεινόμαστε σε ένα αυτιστικό καβούκι και ξεχνάμε πως μόνο όταν την μοιράζεσαι τη ζωή την ζεις πραγματικά. Πως είμαστε ευλογημένοι με πολλά πράγματα και εμείς διαλέγουμε να μιζεριάζουμε για όλα αυτά που δεν έχουμε.

Υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχουν προβλήματα, υπάρχουν αποτυχίες και κακοτυχίες.

Υπάρχουν όμως και ευλογίες τις οποίες τις θεωρούμε δεδομένες και δεν τις απολαμβάνουμε.

Συμβουλή της ημέρας:

Το βράδυ ρίξτε ρυθμούς. Παρατήστε όλες τις οθόνες και συζητήστε για πράγματα που συνέβησαν μέσα στη μέρα. Κάτι που διαβάσατε στο internet και σας έκανε εντύπωση, κάτι που ακούσατε σε συζητήσεις άλλων, κάτι που σας έκανε να γελάσετε ή να κλάψετε. Μιλήστε για το πως νιώσατε!

Οι άνθρωποι είμαστε συντροφικά όντα. Έχουμε ανάγκη φροντίδας και αγκαλιάς!