Τα ανεπίδοτα

"Όλοι έχουμε κάτι ανεπίδοτο. Κάτι που κρατάμε στο συρτάρι του κομοδίνου ή στην ντουλάπα. Το δώρο, που πήραμε για εκείνον τον γάμο, που δεν έγινε τελικά, γιατί η νύφη το 'σκασε...

Τα κοχύλια ,που μαζέψαμε στους Λειψούς τον Αύγουστο για εκείνη την ρομαντική αγάπη, αλλά μας φάνηκαν πολύ "λειψά" για δώρο... 

Όλοι έχουμε κάτι ανεπίδοτο...

Τα οικογενειακά κειμήλια,που κρατήσαμε εγωιστικά στο συρτάρι, αντί να τα μοιραστούμε με τα αδέλφια μας.

Ένα πακέτο τσιγάρα,που δεν καπνίσαμε παρέα με αυτόν που σκεφτόμαστε. Ένα μπουκάλι κρασί, που δεν ήπιαμε μαζί με ένα αγαπημένο πρόσωπο. 

Όλοι έχουμε κάτι ανεπίδοτο.

Τον θυμό, που κουλουριάσαμε μέσα μας.

Τα λόγια, που δεν είπαμε και, όπως λέει ο ποιητής, μένουν να σαπίζουν στον ουρανίσκο μας. Ένα τριαντάφυλλο που δεν έφτασε στον προορισμό του και στέγνωσε άνυδρο στο βάζο μας. Την μαργαρίτα, που δεν δώσαμε σε εκείνο το κοριτσάκι ή το αγοράκι στο νηπιαγωγείο και την καταχωνιάσαμε. Μια μαργαρίτα αφυδατωμένη που βρήκαμε μετά από χρόνια ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου. 

Όλοι έχουμε κάτι ανεπίδοτο. Εκείνη την αγκαλιά που δεν ανοίξαμε, ενώ την λαχταρούσαμε. Εκείνο το τραγούδι που δεν στείλαμε, γιατί ντρεπόμασταν. 

Όλοι έχουμε κάτι ανεπίδοτο. Τα δάκρυα, που συγκρατήσαμε και πέτρωσαν στα μάτια μας, για να μην δείξουμε την ευαλωτότητά μας...

Το μήνυμα,που συντάξαμε αλλά δεν εστάλη και αποθηκεύτηκε ως πρόχειρο στο κινητό μας. Από αμηχανία, ανασφάλεια ή αναβλητικότητα... Επειδή δεν ήμασταν έτοιμοι, δεν ευνόησαν οι συνθήκες ή επειδή το αποφύγαμε. Επειδή δεν ξέραμε αν έπρεπε να το κάνουμε. Επειδή είχαμε δικά μας συρματοπλέγματα που εμπόδισαν το ταχυδρομικό περιστέρι...

Πράγματα με προορισμό κάποιον άλλο που ξέμειναν σε εμάς, χωρίς όμως και να μας ανήκουν...Από φόβο μην μας πουν τρελούς. Μήπως πληγωθούμε ή μήπως παρεξηγήσουν τις προθέσεις μας. Και δεν έχουμε και άδικο. Γιατί όλο και κάποια μπότα θα τσαλαπάτησε κάποτε τις μαργαρίτες μας.

Είμαστε ό,τι δώσαμε λέει ο ποιητής...

Κάποιος άνθρωπος είχε μαζέψει τα λεμόνια από την λεμονιά στην αυλή του για να τα πάει στην μητέρα του. Τα έβαλε στην φρουτιέρα και το καθυστερούσε, μέχρι που σάπισαν. 

Η μητέρα ένα πρωί έφυγε από την ζωή. Μα εκείνη είχε προλάβει αποβραδίς και είχε φτιάξει ένα ταψί παραδοσιακά γεμιστά με όλα τα αρώματα της Μεσογείου και τα είχε δώσει στον γιο της. Την άλλη μέρα ο γιος εθεάθη να καταπίνει αχόρταγα τα γεμιστά στην κουζίνα και τα δάκρυά του έτρεχαν ποτάμι, ενώ τα σαπισμένα ανεπίδοτα λεμόνια στην φρουτιέρα τον κοιτούσαν περίλυπα...

Όλοι έχουμε ανεπίδοτα...

Λέξεις, σκέψεις, συναισθήματα, πράξεις. Στιχάκια, χειροτεχνίες, γέλια, δάκρυα, τραγούδια, κοχύλια, φιλιά, αγκαλιές, χάδια, τσιγάρα, κρασιά, λεμόνια... Ανεπίδοτα. 

Πού βρίσκονται όλα αυτά τα ανεπίδοτα; Κάπου μεταξύ. Μεταξύ του δικού μας κόσμου και του κόσμου ενός άλλου.

Την ημέρα τα κρατάμε φυλακισμένα. Κάθε βράδυ, όταν ξαπλώνουμε στο μαξιλάρι μας, τα ανεπίδοτα στήνουν χορό. Βγαίνουν από τα χρονοντούλαπα και χτυπούν στα τζάμια, τα διαπερνούν και τρέχουν ιλιγγιωδώς με προορισμό τον παραλήπτη τους...Είναι καταδικασμένα να ταξιδεύουν αενάως. Δεν φτάνουν πουθενά και δεν αναπαύονται. Με το φως της ημέρας ξαναγυρίζουν..."

Της Μίνας Στεργιοπούλου